Platte meute en vochtige lucht

Na slechts 4uurtjes geslapen te hebben werd ik deze morgen alweer wakker rond 8u. Kan ik me thuis niet voorstellen. Uur later merkte ik echter dat een grote boodschap doen wel erg vlot ging, een half uur later alweer, en een halfuur later nog is... Oh nee, niet dat nu weer, morgen of overmorgen dacht ik te vertrekken. Als de overactieve stoelgang overgaat in chronische scheisserij kan ik dat wel vergeten.

Héhé, rond 15u stabiliseerde de darm activiteit gelukkig. Het moet de sterke gist van men 6 donkere Guinness bieren geweest zijn. Met deze een tip voor mensen met moeilijke stoelgang. :-)

Enfin, het word dus overmorgen vertrekken. Flink aangeschoten tot ferm bezopen Togolezen toch maar beter vermijden. Zeker als ze 'en masse' op hun scooters rondsnorren.

Bekeek ik vandaag men helm toevallig is langs de binnenkant en... bweikes, moet je dit zien!

Ruiken kan je niet, maar het ruikt, nee, stinkt muf. Is opzetten? 

Een muf hoofd inplaats van een suf hoofd dan. :-)

Een gevolg van de continue hoge luchtvochtigheid hier. Wel tot 90 procent vertelde de hotel eigenaar aan wie ik dit toonde. Maar meteen de helm ondergedompeld in een grote emmer, daarna met een stuk zeep erin gewreven, dan met de watersproeier erop. Morgen nog maar is herhalen en em op het dak in in de felle zon (33 graden) te drogen leggen.

Op Jezus Christus gezeten!

update:

Heel ongewoon voor mij: Voorbije nacht 'op de lappen' geweest. Eergisteren hoorde / zag ik hier 5 jonge dames van rond de 25 jaar aankomen. Ik leek Vlaams te horen. Vandaag zaten ze in het restaurant, was ik nieuwsgierig en slenterde er langs om te horen welke taal ze nu spraken. En inderdaad, Van den Belgique. 2 van Leuven, 2 van Antwerpen centrum en omstreken, één van Aalst. Ze werken hier en in het buurland Benin. We geraakten aan de klap en een uurtje later nodigden ze me uit mee te gaan, ieder apart op een scooter. Prijs: halve euro pp. om 10 minuten te snorren naar een hippe tent wat slechts een groot terras leek te zijn, vol met zwarten (hoe kan het anders) en een grote luidspreker waar we bovenuit moesten zien te praten (roepen). 10 meter in de buurt ontplofte vuurwerk, waarschijnlijk als voorbereiding op vanavond. Op de één of andere manier kwam een zwarte jonge dame zich nestelen tussen ons. Een uur later zijn we dan de grootste en hipste discotheek van West Afrika gaan bezoeken. 'Le privélege'. Alé vooruit, in mijn wit boxershirt met campingvest met vele zakken, korte safari broek en op mijn crocks mocht ik zonder problemen binnen. Blank zijn opent hier blijkbaar deuren. Inkom: 1.500 cfa. omgerekend 2,30 euro, één drank inbegrepen. Nee, geen watertje of limonade, maar guinness bier uit een flesje of wat dan ook.

Landje van plezier hier voor 'rijke' blanke hedonisten. Isabelle, ons onverwacht gezelschap van slechts 20 jaar had zichzelf mee uitgenodigd. En dansen kon ze, op z'en Afrikaans / Westers op de zware beat van de DJ, en maar schudden dat poepke, mijn 5 vlaamse gezelschap dames genoten er ook van. In mij had Isabel echter wel veel interesse. Goed, ik mee dansen met haar. Paar minuten later richtte ik me op een paar sympathieke Afrikaanse mannen en ging daarmee op zijn 'Afrikaans' dansen op hippe R&B muziek. Mijn danservaring opgedaan op alternatieve fuiven in België kwam hier goed van pas. De mythe van de Afrikaan die zo in zijn lijf zit t.o.v. een blanke doorprikt; één blanke alvast dan toch.  Daarna terug naar ons wulps Isabelleke die me plots in mijn kruis greep…

Jaja, haar motieven waren duidelijk. Ik al dansend naar het tafeltje waar we met z'n zessen zaten. Isabelleke wist niet goed waar ze het had. Een blanke die vriendelijk tegen haar was, hip met haar danste en toch niet meer wou?

Alé vooruit, tussen 9 tot 2u heb ik zo'n zes donkere Guinness bieren op. Algoed dat de scooter-taxi's ons vervoerden.
De 'mijne' had een hoofd van Christus van toch wel 20 x 30 cm achterop zijn passagier zitje geplakt. Daar mocht ik op plaats nemen. 
Ik zat op Christus!


Ik ben zinnens morgen te vertrekken maar twijfel nog.

De blanke garagist maande me tot voorzichtigheid. Oudejaarsavond word hier duchtig gevierd en op nieuwjaarsdag moest ik niet verrast zijn om de 10 km getuige te zijn van een accident. Alcohol controles zijn in dit deel van de wereld onbekend.

Hmm, vanavond meng ik me sowieso niet onder het feestgewoel, ik heb mijn portie feesten en drank voorbije nacht al gehad. 

Gewoon alles klaar maken voor vertrek en vroeg naar bed.

Stalen ros van stal & herstel / nazicht

Cool, gistermorgen de motor van stal gaan halen. 

Daar stond hij nog zoals ik hem half januari achtergelaten had. Enige verschil waren de dikke spinnenwebben tussen de zijstand en een halve centimeter stof op het groene kunststof zeil waar hij met afgedekt stond. Hocus, pocus... zeil eraf en daar zagen we mijn stalen ezel volledig met enkele kartonnen dozen op het zadel waarin men helm en kledij opgeborgen zaten tevoorschijn komen (meer foto's).

Meteen maar de nieuwe batterij erin gestoken. Testen of de oude het nog deed interesseerde me niet. Sowieso ging ik geen twee batterijen meenemen en ik had in België al eerder twee batterijen na een 3 maand stilstand van de motor moeten vervangen. Deze stond nu meer dan 11 maand stil en zelfs moest ik ze terug aan de praat krijgen zou ik ze niet vertrouwen.

De voorband stond plat en met men mini-compressor kwam ik heel ervaren over bij de verbaasde glimlachende blanke hoteleigenaar en zijn twee Afrikaanse werknemers. Aangesloten op men motor batterij met 2 klemmetjes had ik in 2 min. en twee controles er 2,2 bar ingepompt.

Right, nog even men spullen in men reiszak geladen en terug naar het hotel waar men kledij meteen naar de wasserij(dame) ging. Zo muf als alles rook, was dat niet om aan te doen. Aan sommige van de ritssluitingen was groene oxidatie merkbaar. Het regenseizoen en de zeelucht hadden sporen nagelaten.

Na een fris slaatje verorberd te hebben plofte ik (één cylinder ploft vaak) naar de KTM garage om het vervelende, ja zelfs luid irritant getril aan men dashboard te laten nakijken. Door dat onhoudbaar gebibber ben ik men drie kompanen in de laatste week van december vorig jaar kwijtgespeeld! LOL.

Op rechte perfecte asfalt reden we van Noord naar Zuid aan een vlotte 120 km/u. Laatst rijdend minderde ik vaart tot 90 km. om het trillen te laten afnemen. Onder de 4000 toeren produceert deze één cilinder namelijk heel wat minder vibratie waardoor ook het trillen ergens links aan men dashboard verdween. Om de anderen terug bij te benen gaf ik twijfelachtig men ezel echter terug de sporen om 2 minuten later langs de kant te gaan staan: dat geratel moest stoppen! Het leken wel metalen tanden die op elkaar klapperden! Snel een kartonnen prop achter men instrumentenbord geduwd en terug vol gas achter de anderen aan, die intussen ergens in een zijweg in de schaduw van een boom stonden te wachten op mij, zo bleek later, maar ik voorbij gezoefd ben tegen 120 - 140km/h denkende ze aan de horizon te kunnen inhalen...

Stevige plastiek aantrek strips daarna rond het dashboard hielpen enkele dagen, maar niet definitief. Ze bleek vandaag weer. Dus is onder de loep laten nemen. En wat bleek? Een gebroken verticale staaf in de beschermende frame rond het dashboard (foto)... Vandaar het metalen geklappertand geluid. Een gevolg van mijn valpartij in Senegal nog. 

De Tony Togo garage blijkt zowat de referentie voor elke ‘overlander’ en inderdaad, naast het lassen van de staaf meteen de standaard binnenband vooraan later vervangen door een dubbel zo dikke heavy duty 4 mm. exemplaar. Dikker bestond er niet vertelde de bandendealer in België me. Volgens de garage hier zou er echter ook 6mm. bestaan. Grrr.

Enfin, ook ineens van het blauwe spul vanaf, waarvan Tony Stabroek (die zich nu in Dakhla / Westelijke sahara bevind) meer dan een jaar geleden zowat een halve liter in onze banden spoot in de hoop op bescherming tegen platgereden banden door nagels. Toen hij echter voor de deur van Peter / Bikershome in Zuid Marokko zijn achterband verdacht plat zag staan merkte hij een dikke nagel op in de band, trok die eruit en samen met de resterende lucht spoot ook het blauwe spul eruit waarna zijn motor in luttele seconden plat op de velg stond... hahaha! Hoop doet leven.

Een fiets / mountain bike band volgespoten met dat spul zou wel afdoend zijn. 

Naast dat het niet veilig zou zijn om motobanden ermee vol te spuiten verstopte het het kleverige spul ook mijn vorige bandendrukmeter. Weg er mee dus.

Toekijkend op de handige KTM monteur die aan mijn moto sleutelde en lastte kwam ik nog te weten dat zij met ‘bib mousse’ (een binnenband van schuim zonder lucht) makkelijk een jaar rijden. Hij kende hier zelfs een paar Zwitsers die al bijna 2 jaar op dezelfde bib mousse band reden.

In België zetten ze er veiligheidshalve slechts drie maand op!

Het enige ‘nadeel’ zei Tony Togo hier, is de snelheidsbeperking. Beter niet meer dan 110 km/h ermee rijden. In West Afrika is de kans om dat te doen echter zeer beperkt. Het ideaal systeem dus om zonder risico op platte band Afrika te doorkruisen. Voor mij te laat, want:

1 hij had ze niet op stock voor mijn 21 inch voorwiel

2 mijn achterwiel velg is 17 inch en ze bestaan enkel voor 18, 19 & 21 inch.

Pech dus. In Zuid Afrika is rond kijken voor een 18 inch velg achteraan.

Een gelukstreffer was de nieuwe batterij die ik meegesmokkeld heb want Tony Togo had enkel een groter model (dat dus niet zou passen) en een kleiner model dat enkel voor depannage van mijn Yamaha zou kunnen dienen zei hij. Ik had hier mooi gestaan als ik men batterij had moeten afgeven op de luchthaven in Zaventem. Bestellen van het juiste model kon hij blijkbaar ook niet. Dat is dan toch wat ik in mijn gebrekkig en praktisch geen Frans kennende kon vragen / verstaan. Twee keer: ‘Pas possible pour le juste batterie, aussi pas àprés attendéz une semaine? in combinatie met wat gebarentaal leek het me toch te doen.

Enfin ik ben gesteld en voorbereid.

The Eagle has landed

Spannend was het in Zaventem nog even aan de incheck balie van Air Maroc. Mijn reserve motor band mocht niet mee... 'gevaarlijk materiaal'. Wat er gevaarlijk kan zijn aan een rubber achterband van 5 kg. kon ik niet vatten. De voorbije winter maakten Ryanair & Jetairfly er geen probleem van naar Marokko, maar het zijn de luchtvaartmaatschappijen die de regels bepalen.

De juffrouw achter de incheckbalie pleegde een telefoontje en nogmaals kwam de bevestiging: Auto en motor onderdelen niet toegelaten. Dat hoorde onder 'Cargo'. Vijf minuten later kwam er dan een hoge piet van Air Maroc aan die blijkbaar welwillend was en ook geen graten zag in een motorband als bagage. Die telefoneerde ook nog is en blijkbaar kon het ineens wel. Oef! Niet via de rolband weliswaar aan de incheckbalie, wel werd er een identificatie plakker rond gedaan en hij zou worden opgehaald door de iemand van de cargo. Ik mocht hem laten staan.

Dan begonnen een paar spannende uren. Zou ik opgeroepen worden via de luidsprekers terwijl ik wachtte om aan boord te gaan? 'Mijnheer Janssens, gelieve u te begeven naar de bagage afdeling van Air Maroc...'

Niet voor mijn band, dat was in orde, wel voor iets verdacht in mijn grote bagagezak die ze gescand zouden hebben zoals de bagage van elke reiziger. Volgens horen zeggen openen ze die enkel in aanwezigheid van de eigenaar.  Elke telefoon rinkel aan de balie van gate 26 maakte me wat nerveus. Ik wist namelijk, al een paar weken eerder, dat ik iets vervoerde wat niet mocht van Air Maroc: Een nieuwe moto batterij ter vervanging van die in mijn moto die intussen bijna een jaar stilstaat hier in Togo.

Of ik de bagage controle scanners bij de neus heb genomen door mijn batterij 10 maal te omwikkelen met zilverpapier alvorens er nog is een een dikke reserve rubber binnenband rond te draaien, of de toezichter van dienst even zat te dromen terwijl mijn bagage onder zijn scanner voorbij rolde zal ik nooit weten, opgelucht was ik wel toen de vlieger opsteeg richting Cassablanca in Marokko. 3 uur later was het daar aanschuiven in open lucht, bij een kille 14 graden, aan de vlieger naar Togo.

Stipt om 3:05u raakten de vliegtuigwielen de landingsbaan in Lomé, hoofdstad van Togo. Wanneer de deur van het vliegtuig openklapte, stroomde lucht binnen die in temperatuur verdubbeld was. De Togolees Jo-le-Taxi was zoals afgesproken op post.

En terwijl ik dit schrijf lopen de gekleurde hagedissen onder de tafels op het terras van hotel Le Galion op 150 meter van het strand.

binnen een uurtje voert Jo me naar een verzekering kantoor zodat ik een nieuwe 'carte brune' (locale voertuig verzekering) kan aanschaffen die geldig is voor heel West-Afrika en dus tot en met Nigeria.

Niet dat men veel moet verwachtten van zo'n lokale verzekering, maar het is wel verplicht. Bij politie controles (en als blanke op een moto word men sowieso vaker tegengehouden, al is het meer uit nieuwsgierigheid ét pour une cadeau) worden drie zaken gevraagd:

internationaal paspoort, rijbewijs en carte brune.

Morgen dan samen met de blanke hotel eigenaar de motor uit zijn stalling halen (5 km land inwaarts), nieuwe batterij erin en nog even naar Tony Togo, een blanke mekanieker hier en KTM dealer om mijn rammelend dashboard te laten fixen. Als er geen oponthoud opduikt hoop ik overmorgen op oudejaarsdag of 1 januari te vertrekken.

Het eten smaakt me hier alvast in het hotel! Zeker in vergelijking met voorbije januari toen ik hier geen hap door de keel kreeg na 5 dagen en nachten continue kinine-baxters toegediend gekregen te hebben in een privé hospitaal ter bestrijding van een zware malaria aanval.

Deze keer heb ik pillen (Lariam) op voorhand genomen.

Ziezo, tijd voor de taxi bijna.

Edit om 18u: carte brune in orde (60€) en meteen voor een 400 Euro Nigeriaans geld gewisseld op de zwarte markt. Met goede internet verbinding en airco op de kamer is het hier best aangenaam.

Boeddhistische kerstboodschap

Wat schrijft een mens zoal in de laatste dagen voor zijn vertrek naar Afrika?
Eenzaam ende alleen thuis zittend (liggend in bed) viel op facebook me dit bericht op:

"In the Christian tradition, we learn that Jesus is the Son of God. It means that through Jesus you can touch the ultimate dimension, the ultimate reality, the ground of being, the almighty. We also learn that Jesus is the Son of Man. As the Son of Man, he belongs to the historical dimension where there is being and non-being, birth and death, sameness and otherness, good and evil. Notions that make us suffer. These can be the foundation of our fear, anxiety, and suffering. But Jesus is not only the Son of Man, he is also the Son of God. If we get in touch with Jesus deeply enough, then we can see this ultimate dimension. We have to see Jesus as both. In the Buddhist tradition, it is very clear that everyone belongs to the historical dimension and we also belong to the ultimate dimension. This is our nature and we can learn to transcend our notions.


Thich Nhat Hanh"

Voilà, met deze boodschap wens ik iedereen een zalig kerstfeest.
En voor de lotgenoten onder jullie, vergeet niet: 'In de eenzaamheid vind men de eenheid.'
Het is niet voor niets dat mensen die zich 'geroepen' voelen (niet dat ik iets voel of hoor) zich van de wereld afkeren, de belofte van kuisheid afleggen en zich ontdoen van wereldse zaken. Niet dat ik dat heel letterlijk neem, maar het lot laat me nu eenmaal geen keuze. Als gedwongen avonturier begeef ik me dan maar als een monnik van het leven op zijn stalen ros op weg naar nergens.

Ja, 'nergens', want hoewel ik naar Togo in Afrika vlieg op 28 dec. (feestdag van de onnozel kinderen, wees de geestelijke van mijn dorp me op), weet ik beGod niet waar ik ga uitkomen. Ja, Zuid Afrika is het doel, maar de weg ernaar toe gaat niet geplaveid zijn. Zeker niet omdat ik geen visum voor Angola heb en het blijkbaar niet meer word gegeven in Afrika zelf.

Magere troost is dat ik niet alleen ga zijn. Er zullen nog 'overlanders' zijn zonder visa voor Angola en dus moeten rondrijden door... de democratische republiek van Congo. Van Kinshasa naar Lumumbashi in het zuiden van dat land.

Niet dat het niet haalbaar is, want twee jonge belgen, die ik ontmoette voorbije winter in West Afrika hebben daarna die route alleen gedaan op 2 moto's. Een man en een vrouw, dokters van opleiding en lefgozers. :-) hier hun verhaal: crossing of DRC.
Dat geeft moed. Als zij het kunnen, kan ik het ook :-)

Maar goed, zo ver is het nog niet. De eerste maand zal ik bezig zijn met het doorkruisen van Togo > Benin > Nigeria > Kameroen. Van die landen heb ik al visa. Rest me enkel nog een visa te halen van Congo in de hoofstad van Kameroen, en dan naar Kinshasa in DCR, waarvoor ik ook al een visum heb, geldig tot 1 maart. Rond die tijd hoop ik aan de Victoria watervallen in Zambia te staan, om dan verder via Namibië tot in Zuid-Afrika / Kaapstad te rijden. Veiligheidshalve heb ik mijn DJ vervanger ingelicht tot eind april over komende feesten.

Afrika - deel 2

Het is zover, dan toch maar een blog gemaakt.
Het vervolg op mijn eerdere blog: Afrika deel 1 winter 2010 - 11

28 december zit ik op de vlieger naar Marokko, vandaar verder naar Togo.
Mijn Yamaha motor, die daar van in januari stil staat even nazien, vooral de batterij, en dan verder naar Zuid Afrika.
Eind maart hoop ik terug te komen naar België met het vliegtuig.