Eenzaam ende alleen thuis zittend (liggend in bed) viel op facebook me dit bericht op:
"In the Christian tradition, we learn that Jesus is the Son of God. It means that through Jesus you can touch the ultimate dimension, the ultimate reality, the ground of being, the almighty. We also learn that Jesus is the Son of Man. As the Son of Man, he belongs to the historical dimension where there is being and non-being, birth and death, sameness and otherness, good and evil. Notions that make us suffer. These can be the foundation of our fear, anxiety, and suffering. But Jesus is not only the Son of Man, he is also the Son of God. If we get in touch with Jesus deeply enough, then we can see this ultimate dimension. We have to see Jesus as both. In the Buddhist tradition, it is very clear that everyone belongs to the historical dimension and we also belong to the ultimate dimension. This is our nature and we can learn to transcend our notions.
Thich Nhat Hanh"
Voilà, met deze boodschap wens ik iedereen een zalig kerstfeest.
En voor de lotgenoten onder jullie, vergeet niet: 'In de eenzaamheid vind men de eenheid.'
Het is niet voor niets dat mensen die zich 'geroepen' voelen (niet dat ik iets voel of hoor) zich van de wereld afkeren, de belofte van kuisheid afleggen en zich ontdoen van wereldse zaken. Niet dat ik dat heel letterlijk neem, maar het lot laat me nu eenmaal geen keuze. Als gedwongen avonturier begeef ik me dan maar als een monnik van het leven op zijn stalen ros op weg naar nergens.
Ja, 'nergens', want hoewel ik naar Togo in Afrika vlieg op 28 dec. (feestdag van de onnozel kinderen, wees de geestelijke van mijn dorp me op), weet ik beGod niet waar ik ga uitkomen. Ja, Zuid Afrika is het doel, maar de weg ernaar toe gaat niet geplaveid zijn. Zeker niet omdat ik geen visum voor Angola heb en het blijkbaar niet meer word gegeven in Afrika zelf.
Magere troost is dat ik niet alleen ga zijn. Er zullen nog 'overlanders' zijn zonder visa voor Angola en dus moeten rondrijden door... de democratische republiek van Congo. Van Kinshasa naar Lumumbashi in het zuiden van dat land.
Niet dat het niet haalbaar is, want twee jonge belgen, die ik ontmoette voorbije winter in West Afrika hebben daarna die route alleen gedaan op 2 moto's. Een man en een vrouw, dokters van opleiding en lefgozers. :-) hier hun verhaal: crossing of DRC.
Dat geeft moed. Als zij het kunnen, kan ik het ook :-)
Maar goed, zo ver is het nog niet. De eerste maand zal ik bezig zijn met het doorkruisen van Togo > Benin > Nigeria > Kameroen. Van die landen heb ik al visa. Rest me enkel nog een visa te halen van Congo in de hoofstad van Kameroen, en dan naar Kinshasa in DCR, waarvoor ik ook al een visum heb, geldig tot 1 maart. Rond die tijd hoop ik aan de Victoria watervallen in Zambia te staan, om dan verder via Namibië tot in Zuid-Afrika / Kaapstad te rijden. Veiligheidshalve heb ik mijn DJ vervanger ingelicht tot eind april over komende feesten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten