The Eagle has landed

Spannend was het in Zaventem nog even aan de incheck balie van Air Maroc. Mijn reserve motor band mocht niet mee... 'gevaarlijk materiaal'. Wat er gevaarlijk kan zijn aan een rubber achterband van 5 kg. kon ik niet vatten. De voorbije winter maakten Ryanair & Jetairfly er geen probleem van naar Marokko, maar het zijn de luchtvaartmaatschappijen die de regels bepalen.

De juffrouw achter de incheckbalie pleegde een telefoontje en nogmaals kwam de bevestiging: Auto en motor onderdelen niet toegelaten. Dat hoorde onder 'Cargo'. Vijf minuten later kwam er dan een hoge piet van Air Maroc aan die blijkbaar welwillend was en ook geen graten zag in een motorband als bagage. Die telefoneerde ook nog is en blijkbaar kon het ineens wel. Oef! Niet via de rolband weliswaar aan de incheckbalie, wel werd er een identificatie plakker rond gedaan en hij zou worden opgehaald door de iemand van de cargo. Ik mocht hem laten staan.

Dan begonnen een paar spannende uren. Zou ik opgeroepen worden via de luidsprekers terwijl ik wachtte om aan boord te gaan? 'Mijnheer Janssens, gelieve u te begeven naar de bagage afdeling van Air Maroc...'

Niet voor mijn band, dat was in orde, wel voor iets verdacht in mijn grote bagagezak die ze gescand zouden hebben zoals de bagage van elke reiziger. Volgens horen zeggen openen ze die enkel in aanwezigheid van de eigenaar.  Elke telefoon rinkel aan de balie van gate 26 maakte me wat nerveus. Ik wist namelijk, al een paar weken eerder, dat ik iets vervoerde wat niet mocht van Air Maroc: Een nieuwe moto batterij ter vervanging van die in mijn moto die intussen bijna een jaar stilstaat hier in Togo.

Of ik de bagage controle scanners bij de neus heb genomen door mijn batterij 10 maal te omwikkelen met zilverpapier alvorens er nog is een een dikke reserve rubber binnenband rond te draaien, of de toezichter van dienst even zat te dromen terwijl mijn bagage onder zijn scanner voorbij rolde zal ik nooit weten, opgelucht was ik wel toen de vlieger opsteeg richting Cassablanca in Marokko. 3 uur later was het daar aanschuiven in open lucht, bij een kille 14 graden, aan de vlieger naar Togo.

Stipt om 3:05u raakten de vliegtuigwielen de landingsbaan in Lomé, hoofdstad van Togo. Wanneer de deur van het vliegtuig openklapte, stroomde lucht binnen die in temperatuur verdubbeld was. De Togolees Jo-le-Taxi was zoals afgesproken op post.

En terwijl ik dit schrijf lopen de gekleurde hagedissen onder de tafels op het terras van hotel Le Galion op 150 meter van het strand.

binnen een uurtje voert Jo me naar een verzekering kantoor zodat ik een nieuwe 'carte brune' (locale voertuig verzekering) kan aanschaffen die geldig is voor heel West-Afrika en dus tot en met Nigeria.

Niet dat men veel moet verwachtten van zo'n lokale verzekering, maar het is wel verplicht. Bij politie controles (en als blanke op een moto word men sowieso vaker tegengehouden, al is het meer uit nieuwsgierigheid ét pour une cadeau) worden drie zaken gevraagd:

internationaal paspoort, rijbewijs en carte brune.

Morgen dan samen met de blanke hotel eigenaar de motor uit zijn stalling halen (5 km land inwaarts), nieuwe batterij erin en nog even naar Tony Togo, een blanke mekanieker hier en KTM dealer om mijn rammelend dashboard te laten fixen. Als er geen oponthoud opduikt hoop ik overmorgen op oudejaarsdag of 1 januari te vertrekken.

Het eten smaakt me hier alvast in het hotel! Zeker in vergelijking met voorbije januari toen ik hier geen hap door de keel kreeg na 5 dagen en nachten continue kinine-baxters toegediend gekregen te hebben in een privé hospitaal ter bestrijding van een zware malaria aanval.

Deze keer heb ik pillen (Lariam) op voorhand genomen.

Ziezo, tijd voor de taxi bijna.

Edit om 18u: carte brune in orde (60€) en meteen voor een 400 Euro Nigeriaans geld gewisseld op de zwarte markt. Met goede internet verbinding en airco op de kamer is het hier best aangenaam.